adamak
این مورچه ها را می شناسد اما به روی خودش نمیاورد این مورچه ها همان هایی هستند که یک شب از 14 سالگی اش وقتی زیادی کافکا خوانده بود جنازه اش را تکه تکه بردند بعد شروع کردند به خوردن کتابخانه اش... او بزرگ شد دانشگاه می رود دوست دختر دارد قرص اعصاب می خورد سر کار می رود و مورچه ها هنوز دارند کتابخانه اش را می جوند مورچه ها حالا عینک می زنند قهوه می خورند فیلم می بینند کافه می روند سیگار می کشند... داستان می نویسند و کاری با جنازه ی سوسکی که هر شب در اتاقشان می میرد ندارند
درخیابان های این شهر پسرانی را میبینم با ظاهری عجیب!!! با کلماتی غریب و رکیک! دخترکانی را میبینم با چهره های .....!!!! انگار میخواهد عروس شود!! نمیدانم در درونشان چیست!!؟ اما میدانم که تورا ساختند همان کسانی که گلوله ها ساختند! تانک ساختند بمب ساختند تا رستمهایی را که عاشقانه نوای آزادی سر دادند به خاک و خون بکشند آری این تو نیستی!! کمی فکر کن با سادگی هم میشود دلربایی کرد!!!
قدم میزنم با تنهایی مزمن خود در پی آدم میگردم راستی مگر روی پیشانی همه مینویسند آدم!!!!؟ قدم میزنم خیره میشوم به درختی که یادگاری دارد روی تنش!! یک تیر و یک قلب چه کسی آرامش درخت را بر هم زد؟ آهای آدم حواست کجاست!!؟ قدم میزنم در خیال خود سیر میکنم و صدای وحشتناک بوق خیالم فرار میکند نگاهم به تابلوی بوق ممنوع می افتد! آهای آدم حواست کجاست!!؟ قدم میزنم دخترکی فال فروش آینده را می فروشد حراج آینده تمام فالها خوب گول می زنند آهای آدم حواست کجاست!!؟ قدم میزنم به آخر راه میرسم من که آدم ندیدم سیگارم را روی زمین می اندازم صدایی با کنایه می گوید: آهای آدم حواست کجاست!!!!!؟ میخندم من هم آدم نیستم زیر لب میگوییم : کاش آن سیب را نمی خوردی تا آدم می ماندیم!!! N.M
مگسی را کشتم
یک غروب خالی باقی می ماند و سنگینی یک تن که با خیال های گاه و بی گاه انباشته شده تنی فراری از دست ها از نگاه ها
به کوچه های باریک و طولانی به کوچه هایی که نه نسبتی با پاریس دارند نه با شهر پرتقال های آبی و این تن که از نبرد با یک جهان سیبیل دار بر می گردد با چشم های پشت عینکی بخار گرفته با خود می اندیشد
این قرن قرن نوشیدن خون در پاکت های قابل بازیافت است
حتی از سیگارهای نیم کشیده اش و می گذرد تا شاید جایی-کسی-چیزی را بیابد
برای یقین
حرف هایی هست در مورد تنی که می رود و ذهنی که می ماند تنی که می ماند و ذهنی که زود تر از تن مرده است.... آه! از این سیگار که بگذریم.. برای بودن... برای ایمان و می گذرد آه! ای مده آی غریب... از مردمی که "حدودا می خرند و حدودا می فروشند" از سیگار که بگذرم در خیالم میگویم تو فرشته ایبا دو بال زیباکه در آسمان خیالم پر میکشییا مثال آهویی زیباکه خرامان خرامان در دشت بی انتهای خیالم راه میرویومن به سوی تو می آیم می اندیشم که تو از آن من باشیچه خیال زیباییچشم باز میکنماما این دیگر خیال نیستتو هستی در واقعیتمثال همان خیالفرشته ای زیبابا آرزوهای قشنگو آهویی که در فکردشتهای زیباستو من شادمان از این که تو با منیبا منی و از آرزوهایت می گوییاین واقعیت از خیال هم زیبا تر است دانی چشم من چشم براه چشم توست؟ من ندانم چشم توچشم براه چشم کیست
نه به این جرم که حیوان پلیدیست، بد، است
و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است
طفل معصوم به دور سر من میچرخید
به خیالش قندم
یا که چون اغذیه ی مشهورش، تا به آن حد، گَندَم
ای دو صد نور به قبرش بارد
مگس خوبی بود
من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد
مگسی را کشتم
هر بار خدا می‌گفت: از قطره تا دریا راهی‌ست طولانی. راهی از رنج و عشق و صبوری. هر
قطره عبور کرد و گذشت. قطره پشت سر گذاشت.قطره ایستاد و منجمد شد. قطره روان شد و راه افتاد. قطره از دست داد و به آسمان رفت. و هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت.
تا روزی که خدا گفت: امروز روز توست. روز دریا شدن. خدا قطره را به دریا رساند. قطره طعم
روزی قطره به خدا گفت: از دریا بزرگتر، آری از دریا بزرگتر هم هست؟
خدا گفت: هست.
قطره گفت: پس من آن را می‌خواهم. بزرگترین را. بی‌نهایت را.خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت و گفت: اینجا بی‌نهایت است.
آدم عاشق بود. دنبال کلمه‌ای می‌گشت تا عشق را توی آن بریزد. اما هیچ کلمه‌ای توان سنگینی عشق را نداشت. آدم همه عشقش را توی یک قطره ریخت. قطره از قلب عاشق عبور کرد. و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید، خدا گفت: حالا تو بی‌نهایتی، چون که
اگه فرصتی هنوزم مونده
بگوتوگذشته چی میبینی
که از آینده تورو ترسونده
ساعتارو به عقب برگردون
اون همه خاطره رو پیدا کن
پشت این همه شب تکراری
یه جهان تازه رو من باز کن
من هنوزم زخمی خاطره ام
جز تو کسی رو دلم مرهم نیست
اسمتو صدا زدم وقتی که
حتی اسم خودمم یادم نیست
همه امیدمی این روزها
که نجاتم بدی از این زندون
تو فقط اگه بخوای میتونی
ساعتارو به عقب برگردون
نمیشه زمین خورد و گریه نکرد
به دادم برس بهترین نارفیق
هنوزم به دستهای تو قانعم
هنوز عاشقم با یه زخم عمیق
تو این روزای سیاه و مریض
دلم خیس از حس بارون شدن
تورو جونه هرکی که بهش مومنی
فقط امشب رو حرف رفتن نزن
تو این روزای سیاه و مریض
یه کمی چای برای من بریز
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
