ای ساربان آهسته ران که آرام جان گم کرده ام

آخر شده ماه حسین من میزبان گم کرده ام

درمیکده بودم ولی بیرون شدم از غافلی

ای وای از این بی حاصلی عمر جوان گم کرده ام

پایان رسد شام سیه آید حبیب من ز ره

اما خدا حالم ببین من یارگم کرده ام

ای وای از این غوغای دل از دلبرم هستم خجل

وقت سفر ماندم به گل من کاروان گم کرده ام

نعمت فراوان دادی ام منت به سر بنهادیم

اما ببین نامردیم صاحب زمان گم کرده ام

من عبد کوی عشقمو من شاه را گم کرده ام

دل بشنو این نامه چنین با خون دل ای مه جبین

اما ببین بخت مرا نامه رسان گم کرده ام

شرمنده ام اما بگم

آقا تو را گم کرده ام

نوشته شده در یکشنبه 90/9/6 ساعت 9:2 عصر توسط NM| نظرات ( )