مـــــن آمدم باتنی خستــه
آری مـــــن آمدم با دلی پر
با روحـــــی مسموم
میدان دیـــگر طاقتـــــم را نداری اما
به تو می گویم خانه دوستـــــــ کجاست
فقط شعر سهراب یادتـــ باشد
زمانی که به در خانه اش رسیـــدی
آهسته قدم بردار تا مبـــدا ترکــــــ بردارد
چینـــی نازک تنـــهاییش
یادگار تــلخ مـــــن استـــــ
آن زمان که سنگــــ صبورم بـــود

 

NM

نوشته شده در یکشنبه 92/6/17 ساعت 3:54 صبح توسط NM| نظرات ( )